به نام خدا
ما انسان ها در زمین آمدایم تا به وسیله نعمت های الهی به سوی خود مخلوقمان برویم . ما خلیفه خداوند در زمین هستیم و باید جوری باشیم که همه هستی در برابر ما چیز اندکی محسوب شود. مانند وزیری که از سوی شاه انتخاب شده است هم به مردم گاهی دستور می دهد وهم نافرمانی شاه را نمی کند(البته این مثال در برابر بزرگی و عظمت خداوند ناچیز است)
ما انسان ها باید از دوش دنیا بالا برویم و آن را وسیله آباد کردن زندگی اخروی بدانیم، باید زرنگی کنیم ،دنیا فقط مانند آسانسور و نردبان است.
با همه اینها نمی دانم چرا ما انسان ها اکنون چسبیدایم به دنیا؟
شاید زندگی باحال آن بالا را نمیدانیم.
شاید از آن فراموش کردیم یا آلزایمر گرفته ایم (:
و یا شاید فکر میکنیم اینجا بهتر است و به اونجا اعتقادی نداریم ..
در هر صورت همه اینها چیزهایی ساده است و یک فرد نوجوان یا حتی کودک نباید به آدم بزرگ
ها بگوید یا بپرسد : چرا این آدم بزرگها اینقدر با هم دعوا میکنن؟
چرا باهم قهر می کنن؟
چرا باهم لج دارن؟
چرا سر خرید یک چیز با هم چونه می زنند؟
چرا با هم می جنگند؟
و چرا های دیگر...
آری گفتم دنیا، وابستگی به دنیا این سوالات را به وجود آورده است اگر ما به این دنیای بیهوده محل نگذاریم آن وقت سر یک کل کل کوچک می توانیم به راحتی از کنار هم رد شویم و مشکلی به وجود نیاید.
گفتن این جملات هم بسیار لذت بخش است و گفتنش آسان. وابستگی به دنیا چیزی است که هر فرد باید خودش این را بفهمد و متاسفانه آنقدر این مشکل زیاد شده است که درست کردن آن سخت است.
منشاء تمام مشکلات بشر عمل نکردن به قرآن است (این همه رمان های عاشقانه می خوانیم که آخرش ما را به هیچ جای نمیرساند، بیاییم روزی یک سوره کوچک همراه با معنی بخوانیم و به خود آرامش دهیم) در قرآن کریم مگر درباره وابستگی به قرآن نوشته نشده است؟
خب... عمل کردن به قرآن=رهایی از مادیات و دنیا=زندگی و جامعه خوب
پس میفهمیم فرمول هم دارد، همه زندگی فرمول دارد، باید به دستش گرفت.
و حال همه می دانیم که چقدر به دنیا و مادیات وابسته هستیم.
خود من اینها را می دانم ولی طبیعی است(که البته نباید هم طبیعی باشد) که در رابطه اش اساسی فکر نکرده باشم یا عمل هم نکنم ولی حداقل این است که آنچه می دانستم گفتم حالا بهتر است...فکر کنیم...وابستگی های الکی را بنویسیم...قرآن بخوانیم...فکر کنیم...عمل کنیم....
ان شاءا... عمل کنیم.
به نام خدا